(beetje laat, maar toch) Togo volgens Misha
Door: Misha
Blijf op de hoogte en volg Annemarie
16 September 2013 | Togo, Lomé
Zouden mensen als Rihanna en Will Smith het doorhebben dat hun portret wordt gebruikt om kapperszaken en schoonheidssalons aan te prijzen in landen als Togo en Benin? Waarschijnlijk weten ze niet eens waar het ligt… Omgekeerd, weten de mensen van die zaken wie Will Smith of Rihanna zijn? Ook een goede vraag, het zou me weinig verbazen als de foto’s simpelweg zijn opgepikt van Google, pardon, Yahoo, want dat gebruiken ze hier nog.
Wat ik tot nu toe heb gehoord is eigenlijk alleen maar lokale muziek, of nou ja, ‘lokaal’, van het Afrikaanse continent dan. Missen we veel in Nederland? Neuh, tenzij je de uitzondering bent die auto-tune een verrijking van de hedendaagse popmuziek vindt. Dat is hier de standaard namelijk zo’n beetje, Will.I.Am kan hier nog jaren mee… Oh ja en ‘Watch Out For This (Bumaye)’ heb ik langs horen komen. Neerlandsch trots, wat is de wereld dan weer klein! (Zooo, hebben we dat cliche ook weer gehad.) Dan heb je nog Azonto en da’s dan wel weer muziek om vrolijk van te worden, ga maar YouTuben!
De lokale tv is ook erg geinig, de bumper van het weer is letterlijk opgebouwd uit wat WordArt en simpele Gifjes. De films die in de bus door Benin heen werden vertoond leken nog het meest op flauwige kluchten geschoten met Super8, waarbij ik wel moet zeggen dat ik er geen woord van heb begrepen. En dan heb je ook nog Zion TV, gevuld met predikingen en van die wonderlijke ‘helingen’ waar o.a. Jomanda haar carrière ook op heeft kunnen bouwen. Geloof. Het is hier nog alom aanwezig, met name het Christendom en de Islam. Annemarie merkte al terecht op dat dit land meer kerken dan bedrijven kent, ook met het aantal moskeeën en Islamitische gebedshuisjes ben ik de tel kwijtgeraakt. Maar ook daarbuiten, op de meest willekeurige plekken als supermarktjes en vrachtwagens staan uitspraken als ‘Trust In God’. Ook ben ik een aantal keren ‘God win’ tegengekomen, wat ik dan weer geinig vond om redenen die jullie wel begrijpen maar ik toch niet aan de plaatselijke bevolking krijg uitgelegd. En dat is niet alleen omdat ik Frans keihard heb laten vallen op de middelbare zo gauw dat mogelijk was en er verder nauwelijks een woord Engels of Duits wordt gesproken. Nog iets willekeurigs, ook op de verpakking van een gasstel stond ‘Trust in God’. Ik zou liever op de fabrikant vertrouwen. Of er voor de handigheid als gebruiksaanwijzing ‘Trust in Lucifer’ op hebben gezet. Maar hè. Over Duits gesproken, als Duitsland WO I niet had verloren hadden ze dat hier mogelijk nog gesproken. Na het verdrag van Versailles ging het van de ene op de andere dag over in Franse handen, wat nogal wat ten gevolg had.
Alle dieren zijn hier simpelweg bestemd voor voedsel. Wel 100% scharrelvlees, de kippen, geiten, varkens en koeien lopen hier in alle rust door de straten. Vegetarisme wordt hier niet begrepen, je eet vlees tenzij je echt zo pauper bent dat je geen vlees kunt betalen. Ook de vis wordt hier verder op heel natuurlijk wijze vers uit de zee gehaald. Echt geen straf om hier te eten dus, ook fruit als mango’s, bananen, tomaten & ananassen en groenten als avocado’s zijn verser dan in Nederland. Uitzondering is wel de gastvrouw waar Annemarie verblijft en ik bij heb kunnen aansluiten, zij heeft 2 katten als huisdier rondlopen. Die liggen op de loer zodra je aan het eten bent, Coupine, een roodharig mannetje(!) en de witte kat zonder naam hebben heel goed door dat ze de restjes mogen hebben. Een gezellige boel is het sowieso wel hier in huis, het is een af- en aanlopen van mensen (er worden waterzakken verkocht) en Mama vangt meisjes op in haar huis die vanuit Terre des Hommes worden gestuurd. De jongste, Angele van 5 jaar oud, zouden we zo adopteren als het kon! Een vrolijke druktemaker met praatjes voor tien die ons maar al te graag als klimrek of schommel gebruikt.
Mocht je je afvragen waar de bandshirts nou blijven die je in de Humana-bak stort, ik heb jullie oude t-hemden van All Shall Perish, In Flames en The Jonas Brothers al op straat teruggevonden en ze worden met stijl gedragen! Ook het in de Afrikaanse straten terugvinden van vrachtwagens en busjes met klinkende namen als ‘Jansen & Zn. voor al uw voegwerk!’en ‘Van Vossen Verhuizingen’ was een aparte gewaarwording. Mooi toch dat daar een bestemming voor is. De plaatselijke mode is lekker kleurrijk, je koopt een stuk stof op de markt waar de kleuren en patronen van bevallen om dat vervolgens in een naai-atelier aan te laten meten in wat je er dan ook van wilt laten maken. H&M eat your heart out, het past ook nog eens beter.
Straatverkopers zijn onvermijdelijk. Naast allerlei soorten eten, drinken en souvenirs heb ik echt de meest willekeurige dingen aangeboden gekregen. Dierenschedels om voodoo-praktijken mee uit te voeren (gebeurt nog, maar als een soort christenversie waarbij Jezus de oppervoodoo is), puppy’s, boekjes met bijna-vergane kaften om je Engels en rekenen mee te oefenen, enorme muurposters om de lichaamsdelen mee te oefenen, sigaretten terwijl feitelijk niemand hier rookt omdat het als drugsgebruik wordt gezien… Net zo onvermijdelijk zijn de moto’s, mensen met een motor die wat ermee proberen te verdienen door middel van taxi’en. Het wilde idee om zelf te gaan motorrijden is al eens door me heen gegaan, spectaculair kun je het wel noemen want een weg van asfalt of steen zonder al teveel hobbels en gaten is een luxe op zich. Voor een land waar met een 4x4 jeep rijden nog wel legitiem valt te noemen zie ik er toch opvallend weinig langskomen. We hebben er wel in eentje gezeten voor onze safaritocht door het nationaal park van Benin, wat geen overbodige luxe was. Dat was prettig antilopes spotten, die zich echt niet lieten storen in hun alledaagse bezigheden door een langsrazende jeep. Beetje chillen in het hoge gras, op de kinders letten, met de vrouwtjes hangen, die dingen waar je de dagen als antilope wel mee doorkomt. Ook 3 kraanvogels die even naast je komen hangen halen je antilope-leventje echt niet uit balans. Laat staan die bavianenfamilie die een meter of 20 verderop hangt, ben je mal! Uiteindelijk hebben we de twee-daagse safari op 1 dag gehouden wegens ziekte en dat het parkhotel geen stroom had en het maar afwachten was of de baas zou komen om de rekening te betalen. Terwijl je toch echt wel werkend licht wilt hebben omdat donker hier nog echt DONKER als in ‘ik val over alles heen terwijl ik de wc niet kan vinden’ is. Zelfde voor de ventilator, warm is hier WARM als in ‘we drijven met bed en al naar buiten’. Wat die ziekte betreft is het gelukkig reuze meegevallen maar je wilt geen risico’s nemen als de malariamug potentieel heeft toegeslagen en je dan letterlijk in the middle of nowhere zit. Over malaria gesproken, gratis tip van Misha: Zorg dat al je belangrijke zaken, dus OOK je malariamedicatie, in je handbagage zitten. Voor het geval dat KLM/Air France (of vul hier de betreffende organisatie in) besluit om een Hans Klok-act te doen met je incheckbagage. Ik schrijf dit op maandag 12 augustus terwijl ik zaterdag 3 augustus ben aangekomen, na meer dan een week hebben we nog eens bericht gekregen dat de tas weldegelijk gevonden en naar Togo gekomen is! We begonnen ons alweer bijna op de terugreis voor te bereiden maar we kunnen ‘m toch morgen nog ophalen… Maar die terugreis gaat sowieso niet voordat we het weeshuis hebben bezocht voor de aflevering van alle donaties, ik ben met volle tassen aangekomen (okay, met 1 van de 2…) en ga met bijna lege tassen weer terug. Nog een gratis tip van Misha: Zorg dat je de taal kent of ophaalt. Mijn Frans is te beroerd, het Duits en Engels van de plaatselijke bevolking is te beroerd, gelukkig heb ik dan nog een lieve vriendin bij me die tolkt.
Om weer even terug te komen op de landen zelf: Het is niet toeristisch. Dat is prettig en dat heeft een reden. Om met het prettige te beginnen: Je wordt niet gek van de mensen die wat aan de toeristen willen verdienen want die toeristen zijn er gewoon niet. Dat wil zeggen, ze dringen zich niet bij massa's aan je op. Zodra je echt iets wil kopen daarentegen proberen ze er wel een bonus voor zichzelf uit te slepen. Afdingen is een sport.
Buiten de overige vrijwilligers van Projects Abroad heb ik echt nog geen enkele Jovo (blanke) gezien in de tijd dat ik hier zit. 'Jovo' is overigens alleen te accepteren van jonge kinderen, die weten namelijk niet beter en bedoelen dat zonder verdere negativiteit. Die willen gewoon naar je zwaaien of een hand van je, en zo ga je een beetje als 'celebrity' over straat.
Ja, er zijn wel verkopers maar die moeten hun omzet toch echt op de Togolezen en Beninezen baseren anders dan kom je nooit aan die 2 Euro dagloon. De reden is dat er nog niet zo heel lang geleden rellen en burgeroorlogen zijn geweest, met als dieptepunt 28 lijken van opstandelingen die de president van Togo even op de stoep van de Amerikaanse ambassade parkeerde. De boel was ooit in volle bloei, maar is nu al langere tijd in verval, of om even The Lonely Planet te quoten: ‘Enjoy Togo in all it’s decaying glory’. En een geintje van de bevolking: Vroeger was het ‘Togo le plus belle’, nu is het ‘Togo le poubelle’. Kort geleden waren er nog verkiezingen, die eerder al 3 keer waren uitgesteld, maar het heeft geen verandering gebracht. Op papier is het een democratie, in de praktijk heeft Togo zo’n 40 jaar dezelfde president gehad en sinds zijn overlijden is zijn zoon de president, ondertussen ook alweer heel wat jaren. Lichtpuntje is dat deze huidige president 20(!) kinderen heeft maar dat dit wel allemaal meisjes zijn. Voordat ik de complete redactie van Opzij op mijn dak krijg: Wat mij betreft is het hartstikke prima dat vrouwen ook president worden maar voor Togo is dat niet heel waarschijnlijk. Als Togolese vrouw hou je je nog voornamelijk bezig met het huishouden, het eten en het zorgen voor de kinderen. Eventueel in combinatie met de rol van verkoopster maar dan wel met je kind in een draagdoek op je rug. Om The Lonely Planet nog eens te quoten: Meer dan 40% van de Togolese bevolking is jonger 14 jaar.
Om nog eens een cliché in te koppen: Ik ben mee geweest naar het weeshuis waar Annemarie vrijwilligerswerk heeft gedaan en ook daar zou ik zo wat kinderen van mee naar huis nemen als het kon. De universele taal van dans bleek hier een prima vervanger van het Frans voor mij, tot vermaak van velen heb ik mij aan de lokale hits gewaagd. Al jullie meegegeven kleding is hier gebleven en zo heb ik zelf nog een goede bestemming voor mijn 'Student Of The Year'-shirt gevonden. En voor mijn Douwe Egberts Koffie-shirt. Kofi is hier een heel gangbare naam, in het Ewe wordt je naam bepaald door je geslacht en de dag waarop je bent geboren. Ik ben op een vrijdag geboren en ben een man, waardoor mijn Ewe-naam ook Kofi is. Mooier wordt het niet!
Ook in Afrika heerst koning voetbal. In eerste instantie werden we als Duits ingezet: 'Allemagne?' Maar zodra je kenbaar maakt dat je uit Nederland komt, is het: 'Holandais? Rouben! Van Perssssiiiieee!' Of, als je iemand van een iets oudere generatie voor je hebt: 'Kluuuuuuuvert! Daviiiiiiieeeds!' Op de WK's doen de Afrikaanse elftallen het nooit heel denderend, daarentegen weten wel aardig wat Afrikanen zich naar de Europese topclubs te spelen. Het is dan ook 1 van de weinige escapes die je hebt van de dagelijkse Afrikaanse beslommeringen, in de voetsporen van een Emmanuel Adebayor treden.
Is het leven hier simpeler? Ja. Maar dat kan ik alleen maar zeggen omdat ik de westerse vanzelfsprekendheden gewend ben, zoals onderwijs van goede kwaliteit. Was ik in Togo opgegroeid dan was ik waarschijnlijk geen Toegepast Psycholoog, maar mijn dagelijkse kost bij elkaar aan het scharrelen op een motorfiets met weinig uitzicht op iets anders, net als tig anderen.
Wat ik tot nu toe heb gehoord is eigenlijk alleen maar lokale muziek, of nou ja, ‘lokaal’, van het Afrikaanse continent dan. Missen we veel in Nederland? Neuh, tenzij je de uitzondering bent die auto-tune een verrijking van de hedendaagse popmuziek vindt. Dat is hier de standaard namelijk zo’n beetje, Will.I.Am kan hier nog jaren mee… Oh ja en ‘Watch Out For This (Bumaye)’ heb ik langs horen komen. Neerlandsch trots, wat is de wereld dan weer klein! (Zooo, hebben we dat cliche ook weer gehad.) Dan heb je nog Azonto en da’s dan wel weer muziek om vrolijk van te worden, ga maar YouTuben!
De lokale tv is ook erg geinig, de bumper van het weer is letterlijk opgebouwd uit wat WordArt en simpele Gifjes. De films die in de bus door Benin heen werden vertoond leken nog het meest op flauwige kluchten geschoten met Super8, waarbij ik wel moet zeggen dat ik er geen woord van heb begrepen. En dan heb je ook nog Zion TV, gevuld met predikingen en van die wonderlijke ‘helingen’ waar o.a. Jomanda haar carrière ook op heeft kunnen bouwen. Geloof. Het is hier nog alom aanwezig, met name het Christendom en de Islam. Annemarie merkte al terecht op dat dit land meer kerken dan bedrijven kent, ook met het aantal moskeeën en Islamitische gebedshuisjes ben ik de tel kwijtgeraakt. Maar ook daarbuiten, op de meest willekeurige plekken als supermarktjes en vrachtwagens staan uitspraken als ‘Trust In God’. Ook ben ik een aantal keren ‘God win’ tegengekomen, wat ik dan weer geinig vond om redenen die jullie wel begrijpen maar ik toch niet aan de plaatselijke bevolking krijg uitgelegd. En dat is niet alleen omdat ik Frans keihard heb laten vallen op de middelbare zo gauw dat mogelijk was en er verder nauwelijks een woord Engels of Duits wordt gesproken. Nog iets willekeurigs, ook op de verpakking van een gasstel stond ‘Trust in God’. Ik zou liever op de fabrikant vertrouwen. Of er voor de handigheid als gebruiksaanwijzing ‘Trust in Lucifer’ op hebben gezet. Maar hè. Over Duits gesproken, als Duitsland WO I niet had verloren hadden ze dat hier mogelijk nog gesproken. Na het verdrag van Versailles ging het van de ene op de andere dag over in Franse handen, wat nogal wat ten gevolg had.
Alle dieren zijn hier simpelweg bestemd voor voedsel. Wel 100% scharrelvlees, de kippen, geiten, varkens en koeien lopen hier in alle rust door de straten. Vegetarisme wordt hier niet begrepen, je eet vlees tenzij je echt zo pauper bent dat je geen vlees kunt betalen. Ook de vis wordt hier verder op heel natuurlijk wijze vers uit de zee gehaald. Echt geen straf om hier te eten dus, ook fruit als mango’s, bananen, tomaten & ananassen en groenten als avocado’s zijn verser dan in Nederland. Uitzondering is wel de gastvrouw waar Annemarie verblijft en ik bij heb kunnen aansluiten, zij heeft 2 katten als huisdier rondlopen. Die liggen op de loer zodra je aan het eten bent, Coupine, een roodharig mannetje(!) en de witte kat zonder naam hebben heel goed door dat ze de restjes mogen hebben. Een gezellige boel is het sowieso wel hier in huis, het is een af- en aanlopen van mensen (er worden waterzakken verkocht) en Mama vangt meisjes op in haar huis die vanuit Terre des Hommes worden gestuurd. De jongste, Angele van 5 jaar oud, zouden we zo adopteren als het kon! Een vrolijke druktemaker met praatjes voor tien die ons maar al te graag als klimrek of schommel gebruikt.
Mocht je je afvragen waar de bandshirts nou blijven die je in de Humana-bak stort, ik heb jullie oude t-hemden van All Shall Perish, In Flames en The Jonas Brothers al op straat teruggevonden en ze worden met stijl gedragen! Ook het in de Afrikaanse straten terugvinden van vrachtwagens en busjes met klinkende namen als ‘Jansen & Zn. voor al uw voegwerk!’en ‘Van Vossen Verhuizingen’ was een aparte gewaarwording. Mooi toch dat daar een bestemming voor is. De plaatselijke mode is lekker kleurrijk, je koopt een stuk stof op de markt waar de kleuren en patronen van bevallen om dat vervolgens in een naai-atelier aan te laten meten in wat je er dan ook van wilt laten maken. H&M eat your heart out, het past ook nog eens beter.
Straatverkopers zijn onvermijdelijk. Naast allerlei soorten eten, drinken en souvenirs heb ik echt de meest willekeurige dingen aangeboden gekregen. Dierenschedels om voodoo-praktijken mee uit te voeren (gebeurt nog, maar als een soort christenversie waarbij Jezus de oppervoodoo is), puppy’s, boekjes met bijna-vergane kaften om je Engels en rekenen mee te oefenen, enorme muurposters om de lichaamsdelen mee te oefenen, sigaretten terwijl feitelijk niemand hier rookt omdat het als drugsgebruik wordt gezien… Net zo onvermijdelijk zijn de moto’s, mensen met een motor die wat ermee proberen te verdienen door middel van taxi’en. Het wilde idee om zelf te gaan motorrijden is al eens door me heen gegaan, spectaculair kun je het wel noemen want een weg van asfalt of steen zonder al teveel hobbels en gaten is een luxe op zich. Voor een land waar met een 4x4 jeep rijden nog wel legitiem valt te noemen zie ik er toch opvallend weinig langskomen. We hebben er wel in eentje gezeten voor onze safaritocht door het nationaal park van Benin, wat geen overbodige luxe was. Dat was prettig antilopes spotten, die zich echt niet lieten storen in hun alledaagse bezigheden door een langsrazende jeep. Beetje chillen in het hoge gras, op de kinders letten, met de vrouwtjes hangen, die dingen waar je de dagen als antilope wel mee doorkomt. Ook 3 kraanvogels die even naast je komen hangen halen je antilope-leventje echt niet uit balans. Laat staan die bavianenfamilie die een meter of 20 verderop hangt, ben je mal! Uiteindelijk hebben we de twee-daagse safari op 1 dag gehouden wegens ziekte en dat het parkhotel geen stroom had en het maar afwachten was of de baas zou komen om de rekening te betalen. Terwijl je toch echt wel werkend licht wilt hebben omdat donker hier nog echt DONKER als in ‘ik val over alles heen terwijl ik de wc niet kan vinden’ is. Zelfde voor de ventilator, warm is hier WARM als in ‘we drijven met bed en al naar buiten’. Wat die ziekte betreft is het gelukkig reuze meegevallen maar je wilt geen risico’s nemen als de malariamug potentieel heeft toegeslagen en je dan letterlijk in the middle of nowhere zit. Over malaria gesproken, gratis tip van Misha: Zorg dat al je belangrijke zaken, dus OOK je malariamedicatie, in je handbagage zitten. Voor het geval dat KLM/Air France (of vul hier de betreffende organisatie in) besluit om een Hans Klok-act te doen met je incheckbagage. Ik schrijf dit op maandag 12 augustus terwijl ik zaterdag 3 augustus ben aangekomen, na meer dan een week hebben we nog eens bericht gekregen dat de tas weldegelijk gevonden en naar Togo gekomen is! We begonnen ons alweer bijna op de terugreis voor te bereiden maar we kunnen ‘m toch morgen nog ophalen… Maar die terugreis gaat sowieso niet voordat we het weeshuis hebben bezocht voor de aflevering van alle donaties, ik ben met volle tassen aangekomen (okay, met 1 van de 2…) en ga met bijna lege tassen weer terug. Nog een gratis tip van Misha: Zorg dat je de taal kent of ophaalt. Mijn Frans is te beroerd, het Duits en Engels van de plaatselijke bevolking is te beroerd, gelukkig heb ik dan nog een lieve vriendin bij me die tolkt.
Om weer even terug te komen op de landen zelf: Het is niet toeristisch. Dat is prettig en dat heeft een reden. Om met het prettige te beginnen: Je wordt niet gek van de mensen die wat aan de toeristen willen verdienen want die toeristen zijn er gewoon niet. Dat wil zeggen, ze dringen zich niet bij massa's aan je op. Zodra je echt iets wil kopen daarentegen proberen ze er wel een bonus voor zichzelf uit te slepen. Afdingen is een sport.
Buiten de overige vrijwilligers van Projects Abroad heb ik echt nog geen enkele Jovo (blanke) gezien in de tijd dat ik hier zit. 'Jovo' is overigens alleen te accepteren van jonge kinderen, die weten namelijk niet beter en bedoelen dat zonder verdere negativiteit. Die willen gewoon naar je zwaaien of een hand van je, en zo ga je een beetje als 'celebrity' over straat.
Ja, er zijn wel verkopers maar die moeten hun omzet toch echt op de Togolezen en Beninezen baseren anders dan kom je nooit aan die 2 Euro dagloon. De reden is dat er nog niet zo heel lang geleden rellen en burgeroorlogen zijn geweest, met als dieptepunt 28 lijken van opstandelingen die de president van Togo even op de stoep van de Amerikaanse ambassade parkeerde. De boel was ooit in volle bloei, maar is nu al langere tijd in verval, of om even The Lonely Planet te quoten: ‘Enjoy Togo in all it’s decaying glory’. En een geintje van de bevolking: Vroeger was het ‘Togo le plus belle’, nu is het ‘Togo le poubelle’. Kort geleden waren er nog verkiezingen, die eerder al 3 keer waren uitgesteld, maar het heeft geen verandering gebracht. Op papier is het een democratie, in de praktijk heeft Togo zo’n 40 jaar dezelfde president gehad en sinds zijn overlijden is zijn zoon de president, ondertussen ook alweer heel wat jaren. Lichtpuntje is dat deze huidige president 20(!) kinderen heeft maar dat dit wel allemaal meisjes zijn. Voordat ik de complete redactie van Opzij op mijn dak krijg: Wat mij betreft is het hartstikke prima dat vrouwen ook president worden maar voor Togo is dat niet heel waarschijnlijk. Als Togolese vrouw hou je je nog voornamelijk bezig met het huishouden, het eten en het zorgen voor de kinderen. Eventueel in combinatie met de rol van verkoopster maar dan wel met je kind in een draagdoek op je rug. Om The Lonely Planet nog eens te quoten: Meer dan 40% van de Togolese bevolking is jonger 14 jaar.
Om nog eens een cliché in te koppen: Ik ben mee geweest naar het weeshuis waar Annemarie vrijwilligerswerk heeft gedaan en ook daar zou ik zo wat kinderen van mee naar huis nemen als het kon. De universele taal van dans bleek hier een prima vervanger van het Frans voor mij, tot vermaak van velen heb ik mij aan de lokale hits gewaagd. Al jullie meegegeven kleding is hier gebleven en zo heb ik zelf nog een goede bestemming voor mijn 'Student Of The Year'-shirt gevonden. En voor mijn Douwe Egberts Koffie-shirt. Kofi is hier een heel gangbare naam, in het Ewe wordt je naam bepaald door je geslacht en de dag waarop je bent geboren. Ik ben op een vrijdag geboren en ben een man, waardoor mijn Ewe-naam ook Kofi is. Mooier wordt het niet!
Ook in Afrika heerst koning voetbal. In eerste instantie werden we als Duits ingezet: 'Allemagne?' Maar zodra je kenbaar maakt dat je uit Nederland komt, is het: 'Holandais? Rouben! Van Perssssiiiieee!' Of, als je iemand van een iets oudere generatie voor je hebt: 'Kluuuuuuuvert! Daviiiiiiieeeds!' Op de WK's doen de Afrikaanse elftallen het nooit heel denderend, daarentegen weten wel aardig wat Afrikanen zich naar de Europese topclubs te spelen. Het is dan ook 1 van de weinige escapes die je hebt van de dagelijkse Afrikaanse beslommeringen, in de voetsporen van een Emmanuel Adebayor treden.
Is het leven hier simpeler? Ja. Maar dat kan ik alleen maar zeggen omdat ik de westerse vanzelfsprekendheden gewend ben, zoals onderwijs van goede kwaliteit. Was ik in Togo opgegroeid dan was ik waarschijnlijk geen Toegepast Psycholoog, maar mijn dagelijkse kost bij elkaar aan het scharrelen op een motorfiets met weinig uitzicht op iets anders, net als tig anderen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
