Les, onderhandelingen en nattigheid.

Het werk in het ziekenhuis bevalt me prima. Zeker met mijn directe collega en begeleider Davide kan ik het prima vinden. Hij doet aan zogeheten positieve psychologie. Voor de duidelijkheid: denk Bassie en Adriaan: Wat er ook gebeurt altijd blijven lachen. Nou heeft hij ongeveer dezelfde humor als ik dus we lachen wat af. De meeste mensen begroeten elkaar gewoon vriendelijk op de gang, hij loopt met twee handen in pistoolhouding op bevriende collega’s af en roept: bzzzzt Attaque! Attaque!

Het werk heeft alleen een flink nadeel, onlangs is er flink gestaakt en naar mijn bescheiden mening terecht want een dokter verdient hier niet meer dan 120 euro per maand en hoewel de kosten voor levensonderhoud hier een stuk lager zijn, is het bijvoorbeeld niet genoeg om een eigen huis te kopen of een autootje. De staking heeft wat beloftes van de regering opgeleverd, maar ook een ander effect: de meeste patiënten zijn overgelopen naar privéklinieken. Dat heeft tot resultaat dat we soms hele dagen geen patiënt zien en niet veel te doen hebben. Om een beeld te schetsen, vorige week stond er een legertje van 16 psychologen, stagiaires en psychiaters (al dan niet in opleiding) om het bed van welgeteld 1 patiënt. Een patiënt met sociale fobie zou er spontaan een paniekaanval van krijgen.

Afgelopen week stapte Jean-Paul, student psychologie in Lome het kantoor binnen. Er was een cursus Sophrologie geregeld, of we (ik en Franse mede-stagiairs Marina en Simon) mee wilden doen. Aangezien het totale aantal patiënten van die week op 1 hand te tellen was, hapten we gretig toe. Kosten: 100 euro voor 3 dagen. Dat lijkt een flinke investering en voor de Togolese studenten was dat het ook; Jean-Paul zat al te piekeren wat hij kon gaan verkopen om het geld bij elkaar te krijgen. Voor mij, Marina en Simon was het slim om te doen, want dezelfde cursus in Frankrijk kost in totaal 750 euro.

Maandag om 9u zaten we in de kliniek waar de cursus gegeven zou worden. Met slechts ons vier (dat wil zeggen, ik, de twee Fransen en Jean-Paul) en de uit Frankrijk overgekomen professor. Daar kreeg ik eerst een demonstratie Togolese cultuur. Jean-Paul ging aan het onderhandelen, of het niet s middags kon, want s morgens hadden de studenten les. Aangezien ik in dat geval mijn tijden bij het weeshuis moest veranderen, belletje gepleegd naar het Projects Abroad kantoor of dat een probleem was. Dat was het niet dus ik terug naar de zaal om het goede nieuws te melden. Volgende onderhandeling: of we dan niet maandag maar dinsdag konden beginnen. Prof was akkoord, dus kon ik wéér aan het bellen. Later die week gingen de onderhandelingen weer open. De studenten waren nog niet zo zeker of ze al klaar waren voor de praktijk, dus of er een vierde dag bij kon. Ik baalde een beetje want geen zin om voor de zoveelste keer mijn schema om te gooien. Het leek door te gaan tot de professor zei: “maar dan komt er natuurlijk wel een derde van de kosten bij”. Het werd muisstil in de zaal. Mij verbaasde het niets, maar kennelijk dacht de rest wel dat de professor het voor niets zou doen. Waarop het hele plan van de baan was, want 20.000 cfa was voor de meesten een iets te grote aanslag op de bankrekening.

De cursus zelf was overigens ontzettend goed. Professor Byll wist een goede combinatie te maken tussen praktijk en theorie en nam de tijd om alles goed uit te leggen. Sophrologie (vrij onbekend in Nederland, ook bij mij overigens) is, kort samengevat, een techniek waarbij je door middel van ontspanning en ademhalingstechnieken in een soort meditatieve staat komt. En om die staat gaat het. Door bepaalde verdiepingstechnieken kun je dan mensen voorbereiden op sportprestaties en examens, pijn verlichten, koude handen en stijve spieren verwarmen, en dilemma’s oplossen. De basistechniek doet wonderen tegen slapeloze nachten en dat laatste kan ik in ieder geval bevestigen.

Over slapeloze nachten gesproken, vrijdag had ik behoorlijk veel moeite om mijn ogen open te houden en met mij de rest van het huis. Kleine uitleg vooraf: In juli komen de vrouw en drie kinderen van Michel over uit Frankrijk. Dan verhuis ik naar zijn kamer op de begane grond en zij nemen de ruimtes voor de vrijwilligers in gebruik. Tot nu toe had dat één nadeel. Er is vaak niet genoeg waterdruk om de kraan te laten lopen of het toilet door te spoelen. S nachts is er vaak wel water, maar Michel zei dat hij geen zin had om iedere nacht zijn bed uit te komen om de grote douche-emmer bij te vullen en bedacht een oplossing. Als we nou een grote tank van 700 liter op eerste etage zetten, met drijver die zorgt dat het vullen stopt als hij vol is, dan komt er ook bij weinig druk water uit de kraan. Mama twijfelde nog, die dacht dat een pomp handiger zou zijn, maar Michel wist haar te overtuigen door de kosten.

Toen de tank donderdag arriveerde begon het al. Bij de aanblik trok Michel al bijna wit weg, het ding paste namelijk niet door de deur. Ik had zelf de oplossing al gezien, aan de voorkant van het huis zit een raam met enkel een rooster, dat rooster kon losgeschroefd worden en de tank moest toch in die ruimte komen. Zo gezegd, zo gedaan en de hele boel werd geïnstalleerd. Helaas kwam er s avonds nog geen water uit de kraan, ondanks het feit dat de tank halfvol zat. De loodgieter vertrok dus naar huis om de volgende morgen verder te gaan. Om 3 uur s nachts werd ik wakker door het geluid van stromend water. Eerst dacht ik dat het uit de badkamer kwam en dat de emmer overstroomde omdat ik de kraam vergeten was dicht te doen. Dat bleek niet zo. Ik deed de badkamerdeur naar de gang open (er zit er ook eentje in mijn kamer, voor de volledigheid) en kwam tot de ontdekking dat de hele etage blank stond. En dat het water ook bezig was om mijn kamer binnen te stromen. Als de bliksem alle elektronica en papieren van de vloer gehaald, de rest zou wel weer drogen. Ondertussen bleef het water uit de tank stromen. Gang uit, trap af, en al roepend proberen mensen te alarmeren. Dat had geen effect, dus heb ik mijn mobiel gepakt en heb die van Mama gebeld. Die nam (godzijdank) op en wekte de meiden en Michel. 10 minuten stonden ze gewapend met dweilen, emmers en bezems boven. Michel schaamde zich over duidelijk te pletter. Binnen een minuut was de oorzaak gevonden: de loodgieter was vergeten de drijver te installeren, het ding lag nog onder de tafel waar de tank op stond. Drie kwartier later was het meeste water opgedweild en kon iedereen weer richting bed.

Inmiddels werkt het systeem wel aardig, met één kanttekening: er zit ergens een lek in, want er staan nog steeds twee emmers onder de tafel. En het verhaal krijgt nog een staartje, want Michel heeft nu bedacht dat hij niet meer hoeft te dweilen als het hele ding op het dak komt te staan. Wat betekent dat ze een tank met 700 liter water een etage hoger moeten zien te krijgen. Terwijl niet eens zeker is dat de druk hoog genoeg is om het water daar te krijgen. Wordt vervolgd….