Avonturen tot nu toe

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is hier het eerste verslag. Waarschijnlijk volgen de volgende iedere dinsdag rond dit tijdstip, dan zit ik namelijk op het kantoor van Projects Abroad en kan ik het internet daar gebruiken.

Dus bij deze mijn avonturen tot nu toe. Ietwat ingekort, want anderhalve week achter elkaar is wel veel leesvoer.


Vrijdagochtend ben ik uitgezwaaid door Misha, mijn ouders en mijn zusje Karin. Broer Mathijs was ook meegegaan naar Schiphol, maar moest zijn trein naar school halen. Koffers ingecheckt en nog een kopje koffie gedronken. Donderdagavond al een zonnebril, wekker en een lading batterijen gehad. Vrijdag kwamen mijn broer en zus nog met een horloge aan (dat ik eerder zelf al had uitgezocht, net als de zonnebril, maar dat terzijde), een lading drop en een anti-heimwee fotoboek. Door de security heen, blijkt dat er niemand is om de security van mijn spullen te checken, dus die bleven aan de ene kant liggen, terwijl ik naar de andere was gelopen. En ze dan in het zicht houden, mocht niet, want dan hield ik de rij op (wat complete onzin was, doordat de spullen niet verder gingen, ging ook na mij niemand door het poortje, zeker niet toen ze hoorden dat ik aan de andere kant had moeten blijven als ik ze in de gaten wilde houden). Stelletje zeurderige Hollanders, dat zou ik in ieder geval Niet missen.

Op naar de gate. Bij instappen blijkt de door mij gekozen stoel stuk, dus ik kreeg een andere. Mazzel! Was er eentje bij de nooduitgang, lekker veel beenruimte. In Parijs bleek de vlucht naar Lomé met 5 kwartier vertraagd, we kregen een drankje van Air France en dan maar wachten. Toen kwam de cultuurshock al lichtelijk om de hoek kijken. Het begon toen een dame me aansprak: “Mevrouw, u weet dat deze vlucht naar Lomé gaat?” “Ja, daar ga ik ook heen.” Vervolgens keek ze me aan met een blik die het midden hield tussen: het zal wel, en Die is helemaal gek geworden. Als je dan vervolgens om je heen kijkt en in eerste instantie de enige bleekscheet in de wachtruimte bent, voel je je toch wat ongemakkelijk. Later kwamen er ook nog een groep Duitssprekenden bij, maar nog steeds waren de europeanen ver in de minderheid. Raar om dat ook eens mee te maken.

De vlucht was prima,filmpje gekeken en ik weet eigenlijk niet wat mensen tegen vliegtuigeten hebben, want wat ik kreeg was prima. Salade, kip met een pittig sausje en quinoa, stuk ananas, brood met kaas, brownie, kopje koffie met een likeurtje. Ik voelde me eigenlijk een beetje schuldig met zoveel luxe.

Bij aankomst werd het hele vliegtuig in twee bussen van het toestel naar de aankomsthal gebracht. Hele papierwinkel ingevuld, want naast een Visum (wat ik al had), moet je ook een inreisformulier invullen. Koffer opgepikt (die tegelijk met mij was meegereisd, hoera). Ik moet zeggen dat ik de Togolese manier van tassen checken een stuk reizigervriendelijker vind. Je mikt zowel je koffer als je handbagage op een band en klaar is Kees, en waar ik in Nederland mijn hele tas kon uitpakken omdat er nog een mobiel in zat, hoefde ik in Lomé niet eens mijn jas door de scanner te halen.

Opgepikt door Katrin, de lokale medewerkster waar ik vanuit Nederland ook al contact mee had gehad voor de voorbereidingen. Zij en chauffeur Koffi brachten me naar het gastgezin, waar mijn koffer meteen voor me naar boven werd gebracht, Mama Afanou begroette me hartelijk met drie zoenen (he, fijn, scheelt weer een aanpassing) doopte me ter plekke om tot Anne-Cherie en ik werd vervolgens aan tafel gezet om nog wat te eten, waar ik best trek in had, want het was inmiddels al 23u Nederlandse tijd en eerderbeschreven maaltijd was bedoeld als lunch. Ze had pittig gekruide rijst met een tomaten-uiensausje gemaakt en een kippenpootje en op dat moment werd ik voor het eerst geconfronteerd met hongerige oogjes. Hongerige kattenoogjes, wel te verstaan, die alle zes hoopvol mijn kant opkeken en zachtjes mauwend vroegen om een stukje kip. Maar aangezien ik toen niet wist wat ze te eten kregen, heb ik mijn bordje zelf leeggegeten. Als toetje mango’s en wie mij een beetje kent, weet dat ik daar niet van houd, maar ik wilde niet kinderachtig doen en nam het dankbaar aan. En gek genoeg waren deze een stuk beter te eten. Ik vertelde het ze en kreeg meteen bijval van Mama Afanou, die in italie was geweest en daar tot de ontdekking was gekomen dat ze daar ronduit zuur waren. Net als al het andere fruit wat daar niet aan de bomen groeit.

IN het gastgezin waar ik verblijf zit naast mij nog een vrijwilligster, Cathy uit Manchester die een mensenrechtenproject doet. Ze zit hier al anderhalve maand en neemt me regelmatig op sleeptouw om wegwijs te raken in de stad. Verder bestaat het gezin uit Mama Agnes, een forse typische Afrikaanse mama, die goed voor haar (gast)kinders zorgt. Daar kan vooral Cathy over meepraten, ze is vegetarier en Mama snapt daar helemaal niets van. Geen vlees eten doe je hier alleen als je geen rooie cent te makken hebt, dus dat wij Europeanen dat doen is vanuit hun oogpunt heel raar. Mama moppert de hele tijd dat ze niet wil eten en dat ze niet goed voor zichzelf zorgt.

Verder wonen er nog vier dames in huis. Mama’s zusje, die verlamd is en eigenlijk de hele dag op de grond voor de tv ligt en waar ik niet veel contact mee heb; Lea van ongeveer 25, die kleermaakster is, Emily(of Amélie), van ongeveer 20, die het winkeltje aan huis met water en sapjes runt, Pascaline van 28, die het grootste deel van het huishouden doet en Angèle, een ondeugende kleine opdonder van 5 jaar. Van Emily, Pascaline en Angèle weet ik dat ze niet eigen kinderen zijn. Pascaline is een nichtje dat thuis mishandeld werd en door Mama in huis is genomen. Angèle is ongeveer hetzelfde verhaal, ook een pleegkindje. Haar vader zit in de gevangenis vanwege drugs en wat er met haar moeder is weet niemand, maar toen Mama haar in huis nam, kon ze nauwelijks praten. Nog steeds is ze erg klein voor haar leeftijd en heeft moeite met praten (volgens Pascaline dan, ik versta er in het algemeen geen woord van). Emily is afkomstig van Terres des Hommes, van daaruit heeft Mama ook wel regelmatig meiden in huis. De zaterdag na mijn aankomst kwam ook Mama’s zoon Michel aan. Hij woont met zijn twee zoons in Frankrijk en werkt nu weer voor een tijdje hier.
Verder is het de hele dag een zoete inval van mensen, dan weer haar broer, een neef of een nichtje. Het is een grote familie en iedereen komt zo nu en dan eens binnenvallen.

Wat vrij uitzonderlijk is in Togo is dat er ook drie katten in huis rondlopen. Copine, een rood-witte kater, wat wat vreemd is want Copine betekent vriendin. Blijkt een grapje van Mama. Verder een wit met bruine poes en haar kitten van een maand of 2 die precies haar evenbeeld is en die, zoals een kitten hoort te doen, met alles speelt wat ze tegenkomt: plastic zakjes, vliegen, touwjes, slippers, je tenen.. Er waren eerst drie kittens, maar mama heeft er al twee weggegeven. Ze zegt dat ze ontzettend moet uitkijken aan wie, want er zijn mensen die ze opeten.

Het huis zit vrij ingewikkeld in elkaar. Het leven speelt zich voor het grootste deel af op de binnenplaats. Aan de ene kant daarvan is het winkeltje met daarboven de kamers voor mij en Cathy, een huiskamertje, de badkamer met bucket-shower (daarover later meer) en wc en daarboven een dakterras, waar nooit iemand zit maar waar de kleren te drogen hangen en vanwaar je een goed uitzicht over de stad hebt. Aan de andere kant van de binnenplaats zit een woonkamer, waar men s avonds nog wel eens zit, zeker als het regent. Daar aan vast zitten de slaapkamers van Mama en Angèle en haar zus. De andere drie meiden en Michel slapen in kamers meer aan de achterkant van het huis.