Ziekenhuisavontuur

Ziekenhuisavontuur

Op zondagavond kreeg ik last van de veranderingen. Diarree. Niets om me druk om te maken, volgens Cathy wordt iedere vrijwilliger in zijn/haar eerste week ziek. Ik ben dus maandagochtend ook gewoon naar het weeshuis gegaan zoals afgesproken. Maar na een paar uur werd ik niet goed. draaierig, vlekken voor mijn ogen en bijna flauwgevallen. De directeur heeft me naar huis gebracht op zijn motor en ik ben in bed gekropen. Later in de middag werd ik wakker met hoofdpijn, spierpijn overal en, zo bleek na opmeten, ruim 39 graden koorts. Toen gingen in huis alle alarmbellen af en ik werd door Michel met de auto naar het ziekenhuis gebracht. Met forse tegenzin, want ziek of niet, Afrikaanse ziekenhuizen hebben nogal een slechte reputatie. Maar dat bleek mee te vallen, de kliniek die Projects Abroad gebruikt was heel netjes. Ik werd onmiddellijk aan een infuus gehangen. Cathy is gebleven om me mentaal bij te staan en eventueel bij te springen in de vertaling.

Twee grote flessen vocht verder voelde ik me al een stuk beter en volgens Cathy was dat te zien ook. Maar ik mocht nog niet naar huis. Of eigenlijk wel, maar dan moest ik de volgende dag terugkomen voor nog een fles. Ik snapte er niets van. Toch nog eens goed nagevraagd en toen kwam het eruit. Ze dachten dat ik malaria had. Dat was nogal een schok. Maar gelukkig waren mijn ouders in Nederland wat nuchterder en gingen aan het zoeken en toen bleek het helemaal niet te kunnen. Om malaria te krijgen moet je minimaal een dag of 10 in het gebied zijn en ik had er nog maar 4 opzitten. Dokter erbij gehaald en die gaf me gelijk en zette de behandeling stop. De verwarring was wel te begrijpen, want ik vertoonde alle symptomen van malaria. Probleem was wel dat ze geen idee hadden wat het dan wel was. Mijn bloedsuiker was veels te laag (maar wat wil je als je dat om 9u s morgens voor het ontbijt gaat opmeten en mijn laatste fatsoenlijke maaltijd het middageten van de dag ervoor is). Uiteindelijk ben ik na twee nachten op woensdag weer naar huis gestuurd met medicijnen om de diarree te stoppen. Wel eerst zelf de rekening voor moeten schieten, wat iedereen eigenlijk moet. Het viel mij op dat die wel hoog was. Voor mij zeker niet onbetaalbaar, het kwam neer op 200 euro, maar voor mensen daar is dat enorm veel. Iemand met een klein eigen buurtwinkeltje verdient op een normale dag zo’n anderhalve euro, voldoende om van te leven, maar zo’n ziekenhuisrekening tikt dan lekker aan. Al schijnt het wel dat ze geneigd zijn om blanken (jovo’s in de lokale taal) langer te houden en duurdere medicijnen te geven omdat die verzekerd zijn en het toch wel kunnen betalen. Ben stiekem ook wel beniewd wat zo’n geintje in Nederland gekost zou hebben. Vast wel meer dan 200 euro.

Eervolle vermelding is hier wel op zijn plaats voor Yohann, Fransman uit Parijs en mede vrijwilliger die op dinsdagmiddag op eigen initiatief besloot dat hij de activiteit op het Projects kantoor niet interessant vond en besloot om mij en Cathy gezelschap te komen houden en om te helpen moeilijke vragen te stellen aan de artsen. Dat Cathy ook zijn vriendinnetje is, had er vast ook wel iets mee te maken, maar alsnog was het bijzonder handig om een native speaker in de buurt te hebben die direct wist wat er gezegd werd.

iedereen begint te panieken, alles is nu weer okee. De medicijnen zijn in orde en vanaf donderdag ben ik ook gewoon aan het werk gegaan.