Verjaarsfeest

Mijn verjaardag viel dit jaar precies midden in de reis (of nou ja, midden in, vrij aan het begin). Ik had het ergens laten vallen, waarop Cathy meteen aan het organiseren ging. Samen met Yohann en Evalyn (Amerikaanse uit WIsconsin) regelde ze eten en drinken. Op zondagochtend aan het ontbijt kreeg ik een ketting en Mama Agnes kwam aan met een grote bos plastic bloemen. Ik vermoed nog steeds dat ze die al improviserend uit de huiskamer heeft geplukt, maar er kwam geen protest toen ik ze wilde houden.

Om 11 uur verzamelden we bij Hotel Palm Beach (groot hotel, beetje vergane glorie uit de jaren tachtig, maar iedere taxichauffeur kent het, dus een goede plek om af te spreken). Cathy was de markt op om boodschappen te doen en ik de supermarkt in om te kijken voor koekjes voor het weeshuis, maandag. Bij het verlaten werd ik aangesproken door een Togolese jongeman die vond dat ik zo’n mooie ketting om had en dat ik zo leuk lang was. Of we vriendjes konden zijn, gewoon vrienden, meer niet. Daar geloofde ik ter plekke al geen ene moer van, de wanhopigheid droop ervanaf. Uiteindelijk met veel moeite weten af te schudden met de belofte dat ik m nog wel eens tegen zou komen. Nu wordt je als yovo (blanke in Ewe-taal) wel vaker aangesproken door mensen en de meeste zijn vriendelijk en behulpzaam, dat hoort gewoon bij de cultuur. Cathy bijvoorbeeld had op de markt hulp gekregen van een andere man, Filbert, die haar hielp een goede prijs voor de avocado’s te krijgen. Anders dan de eerdere jongen was hij heel relaxed en vrolijk, vroeg niet herhaaldelijk om telefoonnummers en ging er gewoon vandoor toen we zeiden met anderen te hebben afgesproken.

Terug naar het verjaarsfeest. Inmiddels was iedereen gearriveerd. We regelden twee taxi’s, propten in ieder zes mensen en togen op weg naar Coco Beach. De groep bestond uit 12 mensen Om te beginnen ik, Cathy, Yohann en Evalyn, maar ook een grote groep andere vrijwilligers: Ryan, Amerikaan uit Seattle, Juliann, ook Amerikaanse, uit Arkansas, Simon uit Zweden en twee vrienden van hem, Mathilde en Leo die op rondreis in West-Afrika waren en dit weekend toevallig in Lomé zaten. Daarnaast Mathis uit Lille, Sophie uit Londen, Amanda uit Los Angeles). Ricky, uit Kent, had ook willen komen, maar bleek achteraf op een ander strand met dezelfde naam te zitten.

Op zoek naar de taxi’s. Al gauw hadden we er twee gevonden, en ja, dat past, 6 mensen in een taxi. Het is wat proppen en comfortabel is anders, maar het scheelt weer in de centen. Wij, in de ene taxi hadden vooraf een prijs afgesproken, 1000 per persoon. Dat bleek al meteen een slecht idee, want de taxichauffeur ging meteen akkoord, wat over het algemeen betekent dat je veel te veel betaald. Daar kregen we gelijk in. De ogen van Mathis en Yohann rolden bijna uit hun kassen toen ze het hoorden en zij hadden daarna grote moeite om hun taxichauffeur ervan te overtuigen dat dat geen normale prijs was. Ja, zijn collega had het wel gekregen, maar nee, zij gingen dat echt niet betalen. Hoop gedram, van vooral de chauffeur, maar uiteindelijk zijn ze tot een redelijke prijs gekomen en konden we het strand op. Ondanks de sterke stroming lekker kunnen zwemmen en kunnen luieren op het strand. Cathy had brood, mozzarella en avocado’s en gekruide olie meegenomen voor de lunch. Mathilde vond dat de pinda’s, die als snack waren bedoeld, daar ook wel bij konden en een nieuwe culinaire trend was geboren.

Later op de middag werd er in een klein clubje heftig gefluisterd, maar van Cathy en Evalyn mocht ik absoluut niet komen kijken wat er aan de hand was. Wat bleek: ze hadden cake gekocht en kaarsjes. Het plan was dat ik de kaarsjes zou gaan uitblazen, maar de wind had andere plannen, want ze kregen het niet voor elkaar om ze allemaal tegelijk aan te houden. Een heel doosje lucifers en een hoop gevloek van Yohann later, was de oplossing gevonden. Er werd één kaarsje aangestoken en een zeer gehaast ‘Happy Birthday’ gezongen en daarna moest ik als de wiedeweerga dat kaarsje weer uitblazen voor de wind dat voor me gedaan had. Hilariteit alom.

Tegen zonsondergang zijn we weer richting huis gegaan, want een Togolees gezegde luidt: muggen en criminelen komen tegelijkertijd: als het donker wordt. Het strand is niet de meest veilige plaats om te zijn, s avonds, ook niet als je met een groep bent. Daarbij: Mama had beloofd fufu te maken en dat doet ze echt niet iedere dag, want het stampen van de yams is ontzettend veel en zwaar werk. Wederom twee taxi’s gezocht en dit keer een totaalprijs voor beide taxi’s afgesproken. Evalyn had nog iets bedacht: op de heenweg was het veel te krap, dus op de terugweg kroop ze in de kofferbak. Onderweg merkte Leo op dat er wel heel veel nationaliteiten op een klein oppervlak waren, zes in totaal: de Togolees (de chauffeur), Nederlands, Engels (Sophie), Amerikaans (Evalyn), Zweeds (Simon en Mathilde) en Italiaans, want Leo bezat naast een Zweeds ook een Italiaans paspoort.

Maandag heb ik het hele feest nog eens dunnetjes overgedaan in het weeshuis. Zondag dus alvast chocoladekoekjes gekocht en maandagmiddag met een aantal sterke jongens en meiden op pad om 80 blikjes fris te regelen. Die hebben we uitgedeeld onder de kinders, met een hoop geduw en getrek, dat moet gezegd, want geduld is niet een van hun sterkste eigenschappen. Met Nanayu (oudste jongen in huis) als dirigent werd er Happy Birthday ingezet, in alle talen die ze kenden, Frans, Engels en Ewe (vraag me niet om die versie te herhalen, kan het niet reproduceren). Daarna wilden ze een korte speech van mij. Ik heb alle kinderen bedankt dat ze het samen wilden vieren, want een feest in je eentje is natuurlijk geen feest, dus Proost iedereen. Samen met Merveille (oudste meisje) ook de volwassenen in huis van drinken en koek voorzien. Na afloop werden alle blikjes verfrommeld, wat zonde is als je bedenkt dat ze bijna geen speelgoed hebben, je kunt best wel wat met lege frisdrankblikjes. Een aantal van de ouderen begreep dat wel en haastten zich om er nog een aantal te redden. Uiteindelijk waren er een stuk om 20 die niet verfrommeld waren en werd ook meteen het bewijs geleverd. Een stel jongens van ongeveer 9 was met een vertrapt blikje aan het voetballen geslagen. Assanh (2 jaar) en Gracia (bijna 4) hadden een teil water gevonden en waren druk bezig om hun blikje te vullen (produceert bubbels, dus leuk) en weer leeg te gooien. Aan de andere kant van het terrein klonk ook het geluid van veel plezier, Gloria (3 jaar) was druk bezig om met een stuk of 10 blikjes en de hulp van een aantal andere kinderen en een volwassene, een enorme toren te bouwen, maar die stortte natuurlijk regelmatig met veel kabaal in. Tot groot plezier van de kinderen.
Mama maakt er trouwens weer een geintje van, volgens haar is het sindsdien iedere zondag mijn verjaardag. Mijn reactie: als ik maar niet iedere week een jaar hoef bij te tellen, want dan ben ik 40 tegen de tijd dat ik naar huis ga.