Werkweek

Sinds vorige week ben ik daadwerkelijk aan de slag. Heeft even geduurd, omdat ik natuurlijk ook ziek was geweest. Donderdag geintroduceerd in het ziekenhuis. En een papier gekregen waar op staat dat de minister van gezondheid toestemming geeft voor mijn stage alhier. Voor het geval iemand zich afvraagt wat die yovo toch hier doet.
En kennelijk moet ik dus alle hooggeplaatsten persoonlijk ontmoeten, het hoofd van de afdeling (die helaas de zin: meneer, kunt u wat langzamer spreken, dan kan ik het verstaan, niet begreep, waardoor ik op mijn beurt hem niet begreep), de chef personel en de algemeen directeur. Dat laatste had nogal wat haken en ogen. Donderdag een uur zitten wachten voor zijn kantoor, was hij al naar huis. Vrijdag, ook geen directeur aanwezig. Ik zei al tegen David, de collega psycholoog waar ik mee mee loop, als dit zo doorgaat, zijn de introducties op mijn laatste dag, krijg je het volgende gesprek: "Dag meneer de directeur, ik kom mij introduceren" "Mooi zo, tot hoe lang blijf je?""Morgen, meneer". Gelukkig had de directeur maandag wel een minuutje of 10 vrij en kon ik officieel aan de slag.

Mijn werkweek zit eigenlijk als volgt in elkaar. s morgens om ongeveer 7.15 ga ik op zoek naar een moto-taxi die me naar het ziekenhuis kan brengen. Dat kost me meestal rond de 250-300 cfa en een hoop gediscusieer, want blankhuidje betekent veel centjes en dat proberen ze dan ook. Helaas voor de taxichauffeurs weet ik intussen de sport van het afdingen wel te waarderen, dus kan ik voor een goede prijs mee.

Rond 7.30 ben je dan in het ziekenhuis. Op zoek naar collega. Rond een uur of 8 ga je dan de ronde doen met de andere psychologen. Er zijn twee zalen voor psychiatrische patieten, een voor de mannen en een voor de vrouwen. Dat is verre van ideaal. Verpleger Léo wist het mooi te schetsen: Heb je er net eentje weten te kalmeren, raakt er in het bed ernaast iemand in crisis en kun je weer opnieuw beginnen.Eigen kamers zou ideaal zijn, maar daar is al helemaal geen ruimte voor.

Na de ronde ga je gesprekken doen. Waar in Nederland de duur ervan redeliijk vaststaat (45 min tot een uur) is dat hier maar afhankelijk van de hoeveelheid drukte en hoe soepel het gesprek loopt. En hoeveel tijd er over is, want om 12u ben je klaar, en daar houden de artsen zich vrij strikt aan. Op dinsdag en donderdag is professor Djassoa er ook en dan ga je met een groepje casussen bespreken.

Om 12u weer met de moto naar huis voor de lunch, meestal is dat warm eten. Rijst, spaghetti, witte bonen of pâte van maismeel of gestampte yams, fufu geheten. Daarna korte rustpauze en rond een uur of 15 vertrek ik dan te voet richting weeshuis. Daar doe je ongeveer een minuut of 10 over, tenzij de weg bezaaid is met overenthousiaste motobestuurders die erop staan je weg te brengen of (lichtelijk) wanhopige togolese mannen die uit zijn op je telefoonnummer, je centen en/of een ticket richting Europa.

In het weeshuis wordt je ontvangen met een vrolijk "Bon arrivée, Tata! en een leger kinderen dat op je afrent en een knuffel wil. Het zijn er in totaal 72, maar ze zijn lang niet altijd allemaal thuis. De basisscholen hebben alleen s ochtends les, dus alles tot een jaar of 11 is s middags thuis. De middelbare schoolleerlingen komen meestal rond een uur of 17. In de tussentijd ga je spelen met de kinderen, beetje met ze praten en hier en daar proberen wat manieren bij te brengen. De 'moeders' die er werken zijn namelijk vooral druk met het huishouden en hebben nauwelijks in de gaten dat de kleintjes geslagen worden door de grotere, dat speelgoed wordt afgepakt en dat eerlijk delen nogal moeilijk is. Af en toe behoorlijk frustrerend.

Als de ouderen thuiskomen help je die met hun huiswerk, Deze week beginnen de examens, dus dat kunnen ze wel gebruiken.

Als de zon onder is, meestal rond een uur of 18, 19, loop je weer terug naar huis. Daar spring je a la minute onder de bucketshower, want de kinderen zijn leuk, maar ook ontzettend smerig (en waarschijnlijk de reden dat ik dit weekend al voor de tweede keer aan de diarree zat). Ik had beloofd terug te komen op de douche, bij deze. Eigenlijk is het heel simpel. Men neme een kraan en zetten er een enorme emmer onder. Formaat? Niet zeker, maar het ding is vol niet te tillen dus ik gok op zeker een liter of 50. daarnaast staat een emmer van normaal formaat en een nog iets kleiner exemplaar. Die gebruik je om water uit de grote te scheppen en over je hoofd om te keren. En dat water is koud. Maar als je de hele middag in de brandende zon hebt lopen sjouwen met een stelletje kleuters, het zweet en het zand aan je lijf plakken, is het een enorme opfrisser.

Daarna staat meestal het avondeten klaar en dat is vaak qua samenstelling vergelijkbaar met s middags, wel is het altijd iets anders, niet dat je s middags en s avonds iets twee keer hetzelfde eet.

Daarna heb je vrijaf. Op vrijdagavond spreken alle vrijwilligers af voor een drankje in een bar ergens in de stad, en de rest van de avonden ga ik zelf vaak wat lezen of tv kijken met de familie. Rond een uur of 22 lig je in bed, want om 6u gaat de wekker weer.